«Ο Γαλάζιος Ύφαλος»: Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους!

     Το παραμύθι «Ο Γαλάζιος Ύφαλος» εμπνεύστηκε και έγραψε η μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου Αγγελική Γιαννούλη στα πλαίσια της εργασίας τής Περιβαλλοντικής Ομάδας με τίτλο «Περιβαλλοντικοί κίνδυνοι στη σύγχρονη εποχή».

        Φίλοι μου, έχετε ακούσει ποτέ για τον Βαθύ Ωκεανό; Βρίσκεται πολύ μακριά! Στα πέρατα του κόσμου! Εκεί, λοιπόν, μέσα στα γαλήνια, κρυστάλλινα, παρθένα νερά του, πριν εκατομμύρια χρόνια, οι «κόρες της αλός», οι όμορφες Γοργόνιες, μετά από το πολύωρο παιχνίδι τους, στάθηκαν να ξαποστάσουν πάνω σ’ έναν ύφαλο. Και μαγεμένες από την ηρεμία και τη διαύγεια του υδάτινου εκείνου τόπου, αποφάσισαν να τον μετατρέψουν σε μόνιμη κατοικία τους. Γαντζώθηκαν, λοιπόν, όλες πάνω στα βράχια του υφάλου  και, καθώς τα μαγικά μαλλιά τους παρασύρονταν από τα ρεύματα του ωκεανού, με το πέρασμα των χρόνων, δημιουργήθηκε εκεί ένα θαλάσσιο τροπικό δάσος από πολύχρωμα κοράλλια. Μοβ, κίτρινα, κόκκινα,  πράσινα, μπλε …, μια χρωματική πανδαισία από κοράλλια, που ανέμιζαν γύρω από τον ύφαλο, προσελκύοντας κι άλλες μορφές ζωής γύρω από αυτόν.

        Έτσι, μετά από χρόνια, ο ύφαλος έσφυζε από ζωή. Ο Γαλάζιος Ύφαλος. Ένας ολάκερος κόσμος βρισκόταν  κάτω από το νερό: «τείχη» από κοπάδια ψαριών στροβιλίζονταν συχνά, μικρά πολύχρωμα ψαράκια έβρισκαν τροφή και καταφύγιο στα «πλοκάμια» των κοραλλιών και έπαιζαν εκεί  χαρούμενα  παιχνίδια, ενώ  ανάμεσα  στα πανέμορφα κοράλλια και τις ανεμώνες τής θάλασσας αναπαύονταν όμορφα κοχύλια. Χταπόδια, καλαμάρια, αχινοί, αστερίες, δελφίνια, χελώνες και πολλά άλλα θαλάσσια όντα δημιούργησαν μια αρμονική κοινωνία, που ζούσε ήρεμα, σύμφωνα με τους κανόνες που είχε ορίσει η φύση γι’ αυτά.

 

          Εξέχουσα θέση σ’ αυτή την κοινωνία είχε η σεβάσμια Τέρα, η γιγάντια χελώνα. Ήταν η γηραιότερη όλων, η πιο σοφή και η πιο κοσμογυρισμένη. Είχε ταξιδέψει σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, είχε γνωρίσει τα πιο περίεργα πλάσματα και κάθε μέρα είχε να διηγηθεί και μία ιστορία στο θαλάσσιο πλήθος, και κυρίως στα νεαρά πλάσματα, που συχνά-πυκνά μαζεύονταν γύρω της. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν πάντα οι ιστορίες που  έλεγε για τους ανθρώπους και τον κόσμο τους. Ήταν η μόνη  από όλα πλάσματα εκείνου του τόπου, που είχε γνωρίσει ανθρώπους. Διηγούνταν, λοιπόν, για τα περίεργα σπίτια τους, τα … ενοχλητικά πλατσουρίσματά τους στο νερό, για τα πλοία με τα οποία διασχίζουν και θολώνουν τα νερά, για τα δίχτυα με τα οποία μαζεύουν σωρούς ψαριών για την τροφή τους και αδειάζουν τις θάλασσες, κι άλλα πολλά…

«Αλήθεια, πόσο δυνατοί είναι οι άνθρωποι;», ρώτησε μία φορά ο Φίνος, το δελφίνι.

  «Πολύ, παιδί μου!», απάντησε η γριά χελώνα.

  «Πιο δυνατοί κι από τον Ντάκο τον αστακό;», πετάχτηκε η παιχνιδιάρα  Ρίνα, η γαρίδα.

  «Δεν έχουν δαγκάνες, Ρίνα, αλλά είναι πιο δυνατοί!».

  «Πιο δυνατοί  κι απ’ την ουρά της Λέας, της φάλαινας;», συνέχισε απορημένος ο Σέμι, το ντροπαλό  σαλάχι.

  «Δεν έχουν ουρά, αλλά μπορούν και είναι πιο δυνατοί».

  «Μα αλήθεια, είναι τόσο μεγάλοι!», απόρησε ο Φίνος.

  «Δεν είναι μεγάλοι, αλλού κρύβεται η δύναμή τους. Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας πω αυτό: αν το θελήσουν, αν … , μπορούν να καταστρέψουν τον ύφαλο κι εμάς μαζί … ακαριαία!

  «Αααααα!», αναφώνησαν τα νεαρά πλάσματα, μένοντας ακίνητα και τρομαγμένα.

  «Και γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο;», αναρωτήθηκε ο Φίνος.

  «Γιατί τους χρειάζονται πολλά! Και πάντα θα χρειάζονται περισσότερα».

  «Μα δεν καταλαβαίνω», συνέχισε ο Φίνος, «είναι κακοί;»

  «Είναι … επιπόλαιοι και απερίσκεπτοι. Κακοί δεν είναι. Όχι. Τουλάχιστον, όχι όλοι τους. Κάποτε, θυμάμαι,  που είχα βρεθεί  σε μία από τις θάλασσές τους, κόντεψα να πεθάνω! Κάτι διάφανο έπνιγε το λαιμό μου. Έμοιαζε με μέδουσα, αλλά δεν ήταν. Έχασα τις αισθήσεις μου! Όταν συνήλθα, βρισκόμουν σ’ έναν περίεργο χώρο, με πολλούς ανθρώπους γύρω μου, που με χάιδευαν και γελούσαν! Με περιποιούνταν για πολλές μέρες, μέχρι ν’ ανακτήσω τις δυνάμεις μου κι ύστερα με μετέφεραν προσεκτικά ως τη θάλασσα και μ’ άφησαν ελεύθερη. Χειροκροτούσαν, γελούσαν και με χαιρετούσαν! Δεν είναι κακοί, λοιπόν! Τουλάχιστον, όχι όλοι τους!».

 

  

   «Μα Τέρα, σ’ έσωσαν!», αναφώνησε ο Φίνος. «Αν δεν ήταν αυτοί, θα είχες πεθάνει! Είναι καλοί, λοιπόν! Μας αγαπάνε! Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω κι εγώ ανθρώπους! Είμαι σίγουρος ότι θα γινόμασταν φίλοι! Θα κάναμε τρελά παιχνίδια μαζί! Όταν μεγαλώσω, θα ταξιδέψω σαν κι εσένα στις θάλασσές τους και θα κάνω πολλούς ανθρώπους φίλους μου!»

   «Καλύτερα όχι, Φίνο», είπε η χελώνα. «Οι σχέσεις με τους ανθρώπους είναι ριψοκίνδυνες!»

   «Ναι, καλά! Όλο μη και μη και μη!», μουρμούρισε το νεαρό δελφίνι, καθώς απομακρυνόταν μουτρωμένο από την υπόλοιπη ομήγυρη.

    

    Η κακή του διάθεση, όμως, δεν κράτησε για πολύ! Παίρνοντας φόρα, εκτινάχτηκε πάνω από την επιφάνεια του νερού, στροβιλίστηκε, πλατσούρισε, τραγούδησε και ξαναβυθίστηκε, για να συνεχίσει το παιχνίδι του στο  αγαπημένο του μέρος, στις στοές των κόκκινων κοραλλιών. Οι στοές αυτές ήταν ένα μέρος παραμυθένιο, περίτεχνα φτιαγμένο από κόκκινα κοράλλια. Όλοι τα σέβονταν αυτά τα κοράλλια, γιατί η παράδοση λέει ότι σχηματίστηκαν πριν εκατομμύρια χρόνια από το αίμα μιας γοργόνας! Για τον νεαρό Φίνο το μέρος έμοιαζε με παιδική χαρά: χάζευε τα αβγά των ψαριών, που σαν μπουρμπουλήθρες αιωρούνταν μέσα στις στοές, τρόμαζε τους νεαρούς γόνους, που κρύβονταν στα πλοκάμια των κοραλλιών και, καμιά φορά, κοιτούσε από μακριά τις φάλαινες, που διάλεγαν εκείνο το μέρος, για να γεννήσουν τα παιδιά τους. Η μαγεία της φύσης και της ίδιας της ζωής!

    Αυτή τη φορά, όμως, ένας αλλόκοτος και πρωτόγνωρος θόρυβος διέκοψε το παιχνίδι του.

Σαν αστραπή ο Φίνος κατευθύνθηκε προς το μέρος απ’ όπου ερχόταν και, ξαφνικά, ο θόρυβος έγινε πολύ έντονος κι ένιωσε να περνά από πάνω του μια τεράστια μάζα!

   «Μα τα κόκκινα κοράλλια!  Τί είναι τούτο;», μονολόγησε ο Φίνος. «Και πόσο μεγάλο! Η Λέα μπροστά του μοιάζει με γαύρο!»

   Ο Φίνος βγήκε στην επιφάνεια να αναπνεύσει και τότε διαπίστωσε ότι ένας τεράστιος, λείος και παράξενος «βράχος» διέσχιζε τη θάλασσα! Και πάνω σ’ αυτόν πηγαινοέρχονταν περίεργα πλάσματα!

   «Μάλλον… μάλλον … είναι άνθρωποι!», αναφώνησε. «Ναι, είναι άνθρωποι!», συνέχισε, θυμούμενος τις περιγραφές τής Τέρας. Κι ενθουσιασμένο το νεαρό δελφίνι διέσχιζε σαν σίφουνας τα νερά, για να μεταφέρει τα νέα στον ύφαλο!

   Τα πλάσματα του υφάλου είχαν αναστατωθεί από τον θόρυβο! Τα πιο μικρά βρήκαν καταφύγιο στα κοράλλια και στις ανεμώνες της θάλασσας, άλλα στα βράχια του υφάλου κι άλλα κρύφτηκαν στην άμμο του βυθού! Τα πιο γενναία, συγκεντρώθηκαν στο Μεγάλο Πλάτωμα, τον χώρο των συμβουλίων, και στο μέσο αυτών η Τέρα, η χελώνα. Εκεί τους βρήκε το νεαρό δελφίνι. Την ορμή και τον ενθουσιασμό του διέκοψε το σοβαρό και σταθερό βλέμμα της Τέρας.

   «Είναι πλοίο, έτσι;», είπε η χελώνα, απευθυνόμενη στον Φίνο. «Είναι άνθρωποι! Μας ανακάλυψαν, λοιπόν!»

   «Μα Τέρα … », απάντησε ο Φίνος, αλλά, πριν προλάβει να τελειώσει την κουβέντα του, ένας εκκωφαντικός θόρυβος κι  ένα ισχυρό τράνταγμα τρομοκράτησε για μία ακόμη φορά τα πλάσματα του υφάλου κι ο παράξενος «βράχος» βρέθηκε από πάνω τους!

   «Τι ήταν αυτό;», «Τι συμβαίνει;», «Τι γίνεται;», «Τι πάθαμε;», αναφωνούσαν σε κατάσταση αλλοφροσύνης τα πλάσματα του υφάλου!

   «Ηρεμήστε!», φώναξε αποφασιστικά η Τέρα.  «Το πλοίο των ανθρώπων προσέκρουσε στον ύφαλο και …». Η χελώνα σταμάτησε απότομα, καθώς τα μάτια της καρφώθηκαν ψηλά, στην επιφάνεια της θάλασσας. Τα πλάσματα του υφάλου έστρεψαν κι αυτά το βλέμμα τους προς τα κει. Ένα «μαύρο πέπλο» έβγαινε από το πλοίο κι απλωνόταν αργά-αργά πάνω στην επιφάνεια του νερού. Ο ύφαλος σκοτείνιασε και τα κρυστάλλινα νερά του άρχισαν να θολώνουν!

   «Πετρέλαιο!», μουρμούρισε η Τέρα.

   «Τι έπαθες Τέρα; Τι συμβαίνει επιτέλους;», ρώτησε ο Ντάκος ο αστακός.

   «Πρέπει να εγκαταλείψουμε τον ύφαλο! Γρήγορα! Κινδυνεύουμε!».

   Φασαρία κι αναστάτωση επικράτησε τώρα στον Γαλάζιο Ύφαλο!

   «Μα τι λες τώρα; Πώς να φύγουμε; Πού να πάμε; Εδώ είναι το σπίτι μας!», φώναξε  έντρομος ο Χίπο, ο ιππόκαμπος.

   «Κινδυνεύουμε σας λέω! Αυτό που καλύπτει την επιφάνεια της θάλασσας είναι δηλητήριο! Σε λίγες ώρες θα είναι αδύνατο να ζήσουμε εδώ! Τα μάτια μας θα τσούζουν, το δέρμα μας θα καεί, δε θα μπορούμε ν’ αναπνεύσουμε, κάποιοι από μας θα αρρωστήσουν βαριά και κάποιοι άλλοι … θα πεθάνουν!»

    Ο ύφαλος τώρα βούιζε από κραυγές τρόμου και πανικού!

   «Γιατί δε ζητάμε από τους ανθρώπους να μας βοηθήσουν;», ρώτησε ο Φίνος.

   «Τώρα πια είναι αργά! Και να θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα! Φύγετε, λοιπόν! Τι περιμένετε! Φύγετε να σωθείτε!»

   «Μα, τα κοράλλια, οι ανεμώνες, οι γόνοι, τ’ αργοκίνητα ψάρια; Τι θ’ απογίνουν; Πρέπει να τα σώσουμε!», φώναζε βουρκωμένος ο Φίνος!

   «… Φύγε, Φίνο! Φύγε να σωθείς! Και πρόσεξε! Μην βγεις στην επιφάνεια, παρά μόνο στο σημείο που το «μαύρο πέπλο» σταματήσει να καλύπτει τη θάλασσα! Φύγεεε!».

  Ήταν τα τελευταία λόγια της σεβάσμιας Τέρας. Τα θαλάσσια όντα, σαστισμένα και τρομαγμένα εγκατέλειπαν τον Γαλάζιο Ύφαλο. Ο Φίνος, κολυμπώντας γρήγορα κι αγκομαχώντας από την αγωνία, τράβηξε προς τις στοές των κόκκινων κοραλλιών. Τώρα πια δεν υπήρχαν «μπουρμπουλήθρες» εκεί και για τους νεαρούς γόνους ήταν πλέον αργά!

   «Όχι! Όχι! Γιατί! Γιατί! Οι άνθρωποι φταίνε! Είναι κακοί, τελικά!», αναρωτιόταν και μονολογούσε κλαίγοντας το νεαρό δελφίνι. «Θα ξανάρθω! Κάποτε θα ξανάρθω!, είπε αποχαιρετώντας τις Γοργόνιες κι έφυγε να προλάβει τα άλλα δελφίνια της αγέλης του.

   Και κολυμπούσε, κολυμπούσε, κολυμπούσε … Μα το «μαύρο πέπλο» ήταν συνεχώς από πάνω του! Και το οξυγόνο λιγόστευε! Κι ο Φίνος δεν άντεχε άλλο! Έπρεπε να αναπνεύσει! Έπρεπε να βγει στην επιφάνεια! Κι αυτό έκανε! Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξαναβούτηξε στη θάλασσα. Τώρα, όμως, δυσκολευόταν να κολυμπήσει! Δεν μπορούσε ν’ ανοίξει τα μάτια του ούτε μπορούσε ν’ αναπνεύσει εύκολα! Σε λίγη ώρα έχασε τελείως τις αισθήσεις του!...

  … Όταν συνήλθε, βρισκόταν σε έναν περίεργο, μικρό, κλειστό χώρο με θαλασσινό νερό και δύο πλάσματα καθάριζαν προσεκτικά το δέρμα του.

   «Ξύπνησε, παιδιά! Ξύπνησε!». Και μαζεύτηκαν κι άλλα τέτοια … πλάσματα και τον χάιδευαν και γελούσαν και χειροκροτούσαν!

   «Είναι άνθρωποι! Ναι, είναι άνθρωποι!», σκέφτηκε ο Φίνος, θυμούμενος την ιστορία τής Τέρας.

   Το  νεαρό δελφίνι έμεινε αρκετό καιρό παρέα με τους ανθρώπους κι έγινε φίλος μαζί τους! Αυτοί τον τάιζαν και τον περιποιούνταν κι αυτός έπαιζε μαζί τους διασκεδάζοντάς τους. Τα μάτια του, όμως, ήταν πάντα μελαγχολικά!  Όταν πια ανέκτησε πλήρως τις δυνάμεις του, οι άνθρωποι τον μετέφεραν προσεκτικά ως τη θάλασσα και τον άφησαν ελεύθερο. Χειροκροτούσαν, γελούσαν και τον χαιρετούσαν!

   «Δεν είναι κακοί, λοιπόν! Τουλάχιστον, όχι όλοι τους!».  Ο Φίνος αποχαιρέτισε με τον δικό του τρόπο τους ανθρώπους και κολύμπησε στην ανοιχτή θάλασσα. Το δελφίνι συνέχισε τη ζωή του, έκανε νέους φίλους, έκανε οικογένεια, ταξίδεψε σε πολλές θάλασσες, αλλά πάντα τα μάτια του ήταν μελαγχολικά! Κι ο στόχος των ταξιδιών του ένας: να ξαναγυρίσει κάποτε στον Γαλάζιο Ύφαλο. Και μετά από χρόνια …

    … «Ω, τι ευτυχία! Το νιώθω πως πλησιάζω! Μα ναι! Εκεί, στο βάθος!» Το δελφίνι πλησίασε τον ύφαλο,  αλλά δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον ύφαλο που είχε εγκαταλείψει αυτός πριν από χρόνια. Τα μοβ, κίτρινα, κόκκινα,  πράσινα, μπλε … κοράλλια είχαν γίνει κάτασπρα! Μαύρες μπάλες πίσσας ήταν σκαλωμένες στα βράχια και σκορπισμένες στο βυθό και κάποια πλάσματα κολυμπούσαν τριγύρω αδιάφορα!

Πικραμένος ο Φίνος γλιστρούσε νωχελικά στα νερά, κι εκεί, στο Μεγάλο Πλάτωμα …

   «Μα, δεν είναι δυνατόν! Βλέπω καλά! Εσύ είσαι! Τέρα! Τέρα, μ’ ακούς; Εγώ είμαι, ο Φίνος!

… Γιατί δε μου μιλάς! Δεν μπορεί να μη με θυμάσαι; … Τέρα, κοίταξέ με, γιατί δε με κοιτάς;»

   «Μη χάνεις τον χρόνο σου! Δεν πρόκειται να σου απαντήσει. Ούτε βλέπει ούτε μιλά!», πληροφόρησε τον Φίνο ένα μεγάλο ψάρι που έτυχε να βρίσκεται εκεί. «Είναι στον κόσμο της!»

    Τα μελαγχολικά μάτια του Φίνου γέμισαν  δάκρυα!

   «Ναι, στον κόσμο της! Και πίστεψέ με, τον ξέρω καλά αυτόν τον κόσμο!», απάντησε ο Φίνος.

   Το δελφίνι πλησίασε πολύ κοντά στη σεβάσμια Τέρα και της ψιθύρισε:

«Τώρα ξέρω, Τέρα! Κακοί δεν είναι. Είναι … επιπόλαιοι και απερίσκεπτοι!»

Και τα μάτια του Φίνου δεν έπαψαν ποτέ να είναι μελαγχολικά!

  

ΔΩΔΩΝΑΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 2017-2018

v  Το παραμύθι «Ο Γαλάζιος Ύφαλος» εμπνεύστηκε και έγραψε η μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου Αγγελική Γιαννούλη στα πλαίσια της εργασίας τής Περιβαλλοντικής Ομάδας με τίτλο «Περιβαλλοντικοί κίνδυνοι στη σύγχρονη εποχή».

v  Φιλολογική επιμέλεια: Κατερίνα Κουϊμτζή, φιλόλογος, υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Ομάδας Δωδωναίων Εκπαιδευτηρίων.

v Οι εικόνες, για τις οποίες δε διεκδικείται κανένα πνευματικό δικαίωμα, είναι ειλημμένες από τους παρακάτω διαδικτυακούς τόπους:

http://www.ancientgreecereloaded.com

https://www.kontranews.gr/kosmos/204105

https://www.public.gr/product/kids-and-toys/puzzles

https://mourmoura.gr

nature.desktopnexus.com

hiamag.com

thenewdaily.com.au

estudiantes.elpais.com

psarema.info

           http://delfiniapeiloumenoeidos.blogspot.com

           aliexpress.com

           https://www.eyes-down.net/blog/article

           http://www.e-nautilia.gr

           zougla.gr

           The Best News

           naturesse-hellas.com

           https://www.newsit.gr/kosmos

           https://www.lifo.gr